Abstract

-

Özet

-

Abstract

Turkey and Jordan represent two key actors and allies in the Middle East politics today. Having established longstanding ties dating back to the onset of the Cold War both countries pursue a policy of maintaining stability in the region. Turkey and Jordan have identical foreign policy preferences towards the issues - precisely Syria - and predicaments in the region. The rise the AKP government in Turkey has brought a new era in Turkish Foreign Policy which was founded on the principle of zero problems with neigbors. The new foreign policy approach of Turkey then led to the consolidation of relations between Turkey and the Kingdom. Today, both countries are confronted with the same regional challenges, particularly the sectarian cleveage in Iraq, the influx of Syrian refugees along with the instability in Syria, and the ongoing Palestine-Israeli dispute. The changing regional environment has recently alarmed Turkey and Jordan to sustain the stability and order in the Middle East which have also encouraged both countries to strengthen their deeply-rooted partnership.

Özet

Bu rapor, Arap ayaklanmaları sonrası değişen ve dönüşen Orta Doğu coğrafyasında, Türkiye-Ürdün İlişkilerini mercek altına almaktadır. Özellikle Irak ve Suriye'deki gelişmeler ışığında her iki ülke de politikalarını bölgesel istikrar üzerine inşa etmekte ve bu süreçte tarihsel bağlarını güçlendirmektedirler.

Abstract

-

Özet

Arap Baharı veya ayaklanmları, 2011 yılından bu yana Orta Doğu ve Kuzey Afrika’daki Arap ülkelerini etkisi altına almıştır. Tunus’taki ilk patlama sonrasında yaşanan halk ayaklanmaları Mısır, Suriye, Libya, Bahreyn ve Yemen’e de yayılmıştır. Toplumsal hareketler Ürdün Haşimi Krallığında da yankı bulmuş olmasına karşın, şimdilik halk protestoları ülkeyi tamamen ele geçirmiştir. Ürdün, 1946 yılında bağımsızlığını ilan ettikten sonra Arap dünyasının en istikrarlı rejimlerinden biri olarak görülmekteydi. Ürdün ayrıca Arap-İsrail savaşlarının ve Filistinli sığınmacıların 1949 yılında Krallık sınırından geçmelerinin neticesi olarak Batı ülkelerinin gözünde de önemli bir yere sahipti. Öte yandan, Ürdün, Filistinlilere vatandaşlık veren tek Arap ülkesi oldu; diğer deyişle, kısıtlı kaynakları ve Batı yardımına bağlı ekonomisi, Ürdün’ün İngiltere ve Amerika Birleşik Devletleri (ABD) ile samimi bir bağ geliştirmesine neden oldu. Krallığın İsrail ile ilişkilerini 1994 yılında normalleştirmesinden sonra, Ürdün, İsrail ile Arap dünyası arasında bir ‘koridor’ görevi üstlenmiştir. Ürdün bölge ülkeleri içerisinde mülteci kabul eden ana ülkelerden bir tanesidir ve Krallığın toplam nüfusunun %23’ünü mülteciler oluşturmaktadır; hatta günümüzde dünyadaki tüm ülkelerin kişi başına düşen mülteci oranı en yüksek olan ülkedir. Filistinliler şimdiye kadar mülteci gruplarının en büyüğünü oluşturmaktaydı. Çoğunlukla 1948-49 ve 1967 yıllarındaki Arap-İsrail Savaşları sonrasında ülkeye gelmiş, 2 milyon Filistinli Ürdün’e yerleşmiştir. Bu sayının %17’si hala mülteci kamplarında yaşamaya devam etmektedirler. Filistinlilere ek olarak 450.000 Iraklı mülteci de 2003 yılında ABD’nin Irak müdahalesi sonrası Ürdün’de yaşamaya başlamıştır. Dahası, Arap ayaklanmalarının da ötesine geçen Suriye krizi Ürdün’e yeni bir mülteci akışına neden olmuştur; öyle ki Ürdün Krallığı şimdilerde dünya genelindeki en yüksek sayıda Suriyeli mülteciye ev sahipliği yapmaktadır. Suriyeleri mültecilerin Ürdün’e göç etmeyi tercih etmelerindeki sebep sadece coğrafik uygunluk ve halihazırda pek çok akrabalarının orada bulunmaları değil, ayrıca Haşimi Krallığının Orta Doğu’daki diğer ülkelere kıyasla daha istikrarlı siyasal sisteme sahip olmasıdır. Ancak, Ürdün’ün Suriye’de devam eden krizin etkileriyle nasıl baş edebileceği önemli bir sorunsal olarak karşımıza çıkmaktadır.

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

Özet

Abstract

-

Özet

-

Abstract

This paper argues that the purpose of democratization in Jordanian politics is not only a political co-optation policy to cope with the negative effects of the country’s economic recession, but also to ensure the survival of the Hashemite monarchy. The process of democratization in the region has been closely tied with the notions of inclusiveness and exclusiveness. This is due to ‘incomplete’ national identitybuilding formation in most parts of the Middle East. For that particular purpose, the main objective of this paper is not to re-assert the uniqueness of politics in the Arab world, but rather to engage in how politics of regime survival in the case of Jordan shape the process of democratization in the post – 1989 era. Thus this paper will examine the period following the normalization of relations with Israel in 1994, the Palestinian question, the repercussions of current social upheavals in the Arab world, and how these specific circumstances affect Jordan’s democratic opening.

Özet

-

Abstract

-

Özet

-

Abstract

The Arab monarchies remain relatively stable, largely unaffected by the ‘Arab Spring’ upheavals. In particular, the Hashemite Kingdom of Jordan has emerged relatively unscathed from the region's uprisings. The Jordanian case helps underscore the extent to which the polarization between Palestinian-Jordanians and native Jordanians continues to dominate the nature of public debate and political reform. While initially the ‘Arab Spring’ generated a spirit of cooperation between these two communities with calls to tackle unemployment culminating in demands for democratization, the persisting schism between them resurfaced when public debates on electoral law commenced. This article analyses the roots and ramifications of the ‘Arab Spring’ in Jordan, as well as the resilience of the kingdom to the nascent social upheavals.

Özet

Bu makale, Arap Ayaklanmaları (Baharı) sonrasında bölgedeki birçok ülke toplumsal hareketlerden etkilenmiştir. Ürdün Haşimi Krallığı bu süreçte, ayaklanmalara sahne olmuşsa da Krallık istikrarını korumuş ve siyasi reformlar ile cumhuriyet ile yönetilen rejimlerden farklı olarak, Krallığın meşruiyetinin sarsılmadığı bir örnek ülke olarak karşımıza çıkmaktadır.

Abstract

In spite of its limited resources, the Kingdom of Jordan is currently deemed one of the most stable regimes in the Arab Middle East. Compared with other countries in the region, Jordan is a testimony to a slow process of regime-led democratization and limited political liberalization. Democratization has been underway in Jordan since 1989). Despite a complete ban on political parties during the martial law period (1957-1992), the Islamic Action Front (IAF) – the de facto political wing of the Muslim Brotherhood – has nonetheless emerged as the strongest political party in the Kingdom and symbolizes a unique example in the Arab Middle East of an Islamist party that has – so far – managed to work hand in hand with an incumbent regime. An analysis of the IAF is, therefore, necessary for an understanding of the relatively stable change taking place in Jordan’s political landscape. This article examines the changes and continuities shaping Jordan’s democratization process and the motives behind and the limitations of political opening. It also re-evaluates the role of Jordan’s branch of the IAF within this process, analysing the nature and significance of the IAF through an exploration of the Front’s election politics and boycotts.

Özet

Arap Baharı sonrasında Ürdün'de demokratikleşme süreçlerine yeni bir bakış açısı getirmeye çalışan bu çalışma, özellikle Müslüman Kardeşlerin Arap Ayaklanmaları öncesi ve sonrasındaki rolüne ve siyasi arenada rejim ile değişen bağlarına vurgu yapmaktadır.

Abstract

After the Arab uprisings, it has become apparent that Islamists are an integral component of the huge and complex structure in the Middle East, and the recent growth of Islamist activism in the region needs to be addressed. To that end, this article will argue that Islamists and the Ikhwan in the Arab Middle East do not form a monolithic entity and need to be on a case-by-case basis. Following the uprisings one of the key questions regarding Islamist parties has been centered on whether or not affected states will shift from authoritarianism towards political pluralism. The political practices of the Ikhwan movement in Egypt and Tunisia have exhibited clear cut differences from those of their predecessors, while the case of the Ikhwan in Jordan may be seen as a hybrid of the Egyptian and Tunisian cases that has brought the question of the 'moderation-inclusion hypothesis' back to the surface.

Özet

After the Arab uprisings, it has become apparent that Islamists are an integral component of the huge and complex structure in the Middle East, and the recent growth of Islamist activism in the region needs to be addressed. To that end, this article will argue that Islamists and the Ikhwan in the Arab Middle East do not form a monolithic entity and need to be on a case-by-case basis. Following the uprisings one of the key questions regarding Islamist parties has been centered on whether or not affected states will shift from authoritarianism towards political pluralism. The political practices of the Ikhwan movement in Egypt and Tunisia have exhibited clear cut differences from those of their predecessors, while the case of the Ikhwan in Jordan may be seen as a hybrid of the Egyptian and Tunisian cases that has brought the question of the ‘moderation-inclusion hypothesis’ back to the surface. Arap ayaklanmalarından sonra İslami hareketlerin Ortadoğu’nun büyük ve karmaşık yapısının ayrılmaz bir parçası olduğu hususunu ve artan İslami aktivizmin irdelenmesi gerekliliğini ortaya koydu. Bu makale, Ortadoğu’da İslami hareketin ve Ihvan’ın yekpare olmadığını ve örnek ülke analizleri ile anlaşılabileceğini öne sürmektedir. Ayaklanmaların ardından ortaya çıkan en önemli konulardan birisini otoriter yapıların yerini siyasal çoğulculuğa bıtakıp bırakmayacağı yönünde olmuştur. Bu çerçevede, İhvan’ın Mısır ve Tunus’ta yürüttüğü siyasal pratikler birbirinden farklılık göstermekte olup, Ürdün ise bahse konu iki ülkenin melez bir örneğini teşkil etmektedir. İhvan içerisindeki bu farklı tutumlar İslami hareketin, ılımlılık-dahil etme hipotezi üzerinden yeniden düşünülmesi ihtiyacını doğurmştur.

Abstract

The Muslim Brotherhood in Jordan, the key Islamist movement in the country, has had a long-standing symbiotic relationship with the monarchy and, until recently, was not considered a threat to the survival of the Hashemite Kingdom.1 But the rise and fall of the Muslim Brotherhood in Egypt and the growth of militant Islamist groups such as the Islamic State (ISIS) have alarmed the monarchy and led to a drastic shift in the nature of its relations with the Brotherhood from coexistence to persecution. Will the Jordanian regime be able to contain the Islamists and, in turn, will the Brotherhood choose to challenge the throne rather than to acquiesce in its con- tinued suppression?

Özet

The Muslim Brotherhood in Jordan, the key Islamist movement in the country, has had a long-standing symbiotic relationship with the monarchy and, until recently, was not considered a threat to the survival of the Hashemite Kingdom.1 But the rise and fall of the Muslim Brotherhood in Egypt and the growth of militant Islamist groups such as the Islamic State (ISIS) have alarmed the monarchy and led to a drastic shift in the nature of its relations with the Brotherhood from coexistence to persecution. Will the Jordanian regime be able to contain the Islamists and, in turn, will the Brotherhood choose to challenge the throne rather than to acquiesce in its con- tinued suppression?